The Red Studio: Τα Κόκκινα Φανάρια

Το έργο του Αλέκου Γαλανού, που σφραγίστηκε με την κινηματογραφική μεταφορά του το 1963, είχε απορριφθεί τότε από το Εθνικό Θέατρο ως προκλητικό και ακατάλληλο για την εποχή του. Πενήντα χρόνια μετά, ανεβαίνει για πρώτη φορά από την πρώτη κρατική σκηνή της χώρας μας, σε μια σύγχρονη και πιο «ωμή ανάγνωση», μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Κωνσταντίνου Ρήγου.

«Αυτό που ελπίζω να καταφέρω είναι οι θεατές, παρότι θα έρθουν έχοντας γνώση του έργου, να ξεχάσουν την ταινία» τονίζει ο σκηνοθέτης που υπογράφει επίσης τη χορογραφία και τα σκηνικά της παράστασης. «Έψαχνα ένα έργο που να σχετίζεται με το καμπαρέ, με τη νύχτα και το περιθώριο. Τα κόκκινα φανάρια είναι το μόνο ελληνικό έργο με αυτή τη θεματολογία» συμπληρώνει ο Κωνσταντίνος Ρήγος.

Στο σπίτι της Μαντάμ Παρή (Ελένη Κοκκίδου) ζουν πέντε γυναίκες, καθεμία με τη δική της προσωπική ιστορία: η Μυρσίνη (Ευγενία Δημητροπούλου), η Ελένη (Μαρία Κίτσου), η Μαίρη (Κωνσταντίνα Μιχαήλ), η Μαρίνα (Θεοδώρα Τζήμου) και η Άννα (Άλκηστις Πουλοπούλου). «Είναι πολύ τραγικό πρόσωπο η Άννα. Καταρρέει το σύμπαν της. Βέβαια, όλες οι γυναίκες είναι τραγικές γιατί όταν αποφασίζουν να αλλάξουν, γκρεμίζεται το όνειρό τους» λέει η Άλκηστις Πουλοπούλου. «Με σοκάρει η ιδέα της πορνείας. Στο δικό μου μυαλό ο έρωτας είναι κάτι πολύ αγνό. Με σοκάρει η ανάγκη των ανδρών να ικανοποιηθούν με έναν απρόσωπο και επί χρήμασι τρόπο και, φυσικά, η διαθεσιμότητα κάποιων κοριτσιών που το κάνουν συνειδητά» συμπληρώνει η Ευγενία Δημητροπούλου. «Για να υποδεχθώ εσωτερικά μια γυναίκα που είναι πόρνη, έπρεπε να σπάσω ταμπού χρόνων, αποτέλεσμα αυστηρής ανατροφής» παραδέχεται η Κωνσταντίνα Μιχαήλ, ενώ η Μαρία Κίτσου τονίζει την επικαιρότητα και τη διαχρονικότητα του έργου: «Εκτός από την αναγκαστική ‘’εκπόρνευση’’ όλων μας και το γκρέμισμα των ονείρων μας, αποτελεί μια μικρογραφία του σήμερα: τι ελπίζουμε, τι αναγκαζόμαστε να κάνουμε, τι περιμένουμε από μια σχέση...».

Ο Νίκος Ψαρράς που υποδύεται τον Μιχαήλο –στην ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη, τον ρόλο κρατούσε ο Γιώργος Φούντας πιστεύει πως αυτό που σοκάρει περισσότερο στην παράσταση δεν είναι η πορνεία. «Το δράμα είναι ότι όλοι θέλουν να ξεφύγουν από κάτι και δεν τα καταφέρνουν. Επίσης πολύ εύκολα πονάει ο ένας τον άλλο. Η πορνεία από μόνη της είναι σκληρή και πρέπει να είναι σοκαριστική». Όσο για τη σκληρότητα του έργου σχολιάζει: «Δεν μπορώ άλλο να μιλάω για ωμή πραγματικότητα, για μιζέρια, για σκοτάδια. Πρέπει να προχωράμε, να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και όλα θα πάνε καλά».

Στον ρόλο του Ντόρη εμφανίζεται ο Παναγιώτης Μπουγιούρης, ο οποίος ανέτρεξε σε αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν την Τρούμπα του ’60. «Έχω ζήσει στον Πειραιά και ο πατέρας μου τυχαίνει να είναι και καπετάνιος, έτσι μου είπε πολλά. Περπάτησα στα σοκάκια. Σήμερα εκεί έχει μείνει μόνο ένα πορνοσινεμά και κάποια μπαράκια μοναχικών κυρίων. Μιλώντας και με φίλους του πατέρα μου κατάλαβα ότι το έργο έχει αποδώσει αυθεντικά το κλίμα και τις καταστάσεις. Η Τρούμπα του ’60 ήταν το Λας Βέγκας όχι μόνο της Ελλάδας αλλά της Μεσογείου» σχολιάζει.

«Η εποχή μας είναι γεμάτη κόκκινα φανάρια που αναβοσβήνουν. Το έργο έχει πολύ δυνατούς χαρακτήρες και σχέσεις. Αυτές οι σχέσεις και τα όνειρα του καθενός ξεχωριστά αφορούν κάθε εποχή, άρα και τη σημερινή» σχολιάζει ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης που υποδύεται τον Πέτρο, ενώ ο Νικόλας Στραβοπόδης που υποδύεται τον Άγγελο συμπληρώνει: «Το σοκαριστικό είναι το πόσο θέλουμε να γαντζωθούμε από έναν άνθρωπο και να του φορτώνουμε το δικό μας φορτίο. Είναι μεγαλύτερο το λάθος που κάνουν αυτές οι γυναίκες, να προσπαθούν να βρουν έναν ήρωα να τους βγάλει από τη θέση που οι ίδιες έχουν επιλέξει».

Για τον Κωνσταντίνο Ρήγο το μήνυμα του έργου συνοψίζεται στη διάψευση των ονείρων. «Η τραγική ειρωνεία της ζωής είναι το μότο της παράστασης. Είναι απαισιόδοξο αλλά ρεαλιστικό».

**Στην παράσταση εμφανίζονται ακόμη ο Νίκος Αλεξίου (καπετάν Νικόλας), ο Φοίβος Ριμένας (πελάτης) και η Έλενα Τοπαλίδου (Κατερίνα).

*Το κείμενό μου, όπως δημοσιεύτηκε στο ΟΚ!-τεύχος 376.